31 rozdział "Amor" *dodatkowy*

"Przyjaciele są, jak anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła

zapominają, jak latać"

 Ludmiła

Siedzę właśnie z Federico na sofie przeglądając nasz album z młodych lat. -Mamo? Tato? To powiecie nam w końcu, jak się poznaliście? - zapytała już nastoletnia Mercedes. Jest idealną kopią mnie. Długie blond włosy, piwne oczka, pełne usta, długie nogi i ten sam charakter. -No przecież już ci mówiłem Mer, że pewnie poznali się na jakiejś imprezie. - powiedział Ruggero, identyczny jak Federico. Ten sam cudowny uśmiech, czekoladowe oczy, włosy zawsze muszą być idealnie ułożone i te same teksty. -Powiemy. - powiedziałam. Spojrzałam na Federico i uśmiechnęłam się w jego stronę. -Ale najpierw idźcie po Valentine. - powiedział Fede. -Okej. - powiedziała Mechi. Valentina to nasza córeczka, która ma sześć lat. -Już. - powiedziała idąc z małą Val za rączkę. -Opowiadajcie. - powiedział rozsiadając się wygodnie młody Włoch. -Nie ma co długo opowiadać. Poznaliśmy się na lotnisku, kilka dni przed rozpoczęciem nauki w studio. Dzięki wujkowi Leonowi i świętej pamięci wujkowi Diego. - powiedziałam i jedna pojedyncza łza spłynęła mi po policzku. Federico szybko ją otarł. -A jak on wyglądał? - zapytała mała Tinika. -Może pooglądamy album? - zaproponowałam. -Taak! - krzyknęli. Otworzyliśmy go na pierwszej stronie. -To on. - powiedziałam wskazując na zdjęcie na pierwszej stronie:

Z mamą :))

 

 

 

 

-O nie, kolejnego zdjęcia wam nie pokaże! - krzyknęłam zakrywając je dłonią. -No mamo! - oburzyli się. -Pokaż im. - powiedział Fede. -Nie. - odpowiedziałam. -No pokaż! - nalegała Mechi. -Mamooo! - krzyczały. -Dobrze! - również krzyknęłam. 

 -I tylko tego nie chciałaś nam pokazywać? - zapytała z rozbawieniem w oczach nastolatka. -Tak. - odpowiedziałam. -Oj mamo. - poklepała mnie po ramieniu. Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. -O to pewnie po mnie! - krzyknęła uradowana. -Jednak nie do mnie, do ciebie Rugg. - powiedziała. -To ja idę. - odpowiedział uśmiechając się. -Gdzie? - zapytałam. -Na randkę. - odpowiedział. -Ej, ej, ej, serio synek? Kazałeś dziewczynie po ciebie przyjść? Nie tak cie uczyłem. - pokręcił głową Federico. -Trudno. - wzruszył ramionami. -To powodzenia. - krzyknęłam. -A co tam u ciebie i Leonardo? - zapytałam blondynkę, która bawiła się z brunetką. Valentina była "mieszanką". Miała brązowe włosy i ten sam uśmiech co Federico, a po mnie miała tylko dołeczki podczas uśmiechania się i piwne oczka. -Jakoś idzie. - wzruszyła ramionami. Znowu dzwonek do drzwi rozległ się po domu. -Teraz to na sto procent do mnie. - odpowiedziała. -Tak, ja idę. Paa! - krzyknęła. -Jacy oni już są duzi. Jeszcze tylko czekać, aż najmłodsze wyleci z gniazdka. - powiedziałam wtulając się w Federico. -No dokładnie. - powiedział całują mnie w czoło. 

  ♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

I jak? xd

Coś takiego mi wyszło :D

Mi się kompletnie nie podoba :/

Jutro prolog nowego opowiadania :**

Ja lecę, bo pewnie teraz powinnam siedzieć i bawić się 

z moją kuzynką we Wrocławiu :))

Kocham ❤

Ola ✌

PS to jest ta moja kuzynka :33

Mój aniołeczek ❤❤❤