Epilog

"Minął jeden cholerny rok! A ja wciąż nie mogę o nim, o nich zapomnieć. Dlaczego to oni zginęli w tym wypadku, a ja przeżyłam? Dlaczego ja nie mogłam wtedy z nimi zginąć? Przynajmniej byłabym teraz z nimi w lepszym świecie. Byłabym razem z nimi i z nim. Tak bardzo za nimi tęsknie..."

Drzwi od mojego pokoju otwierają się, a w nich stanęła moja mama z lekami. 

-Córuś musisz wziąć lekarstwa. - powiedziała i uśmiechnęła się lekko. 

-Dobrze, a jak wezmę to pojedziemy na cmentarz? - zapytałam z nadzieję w głosie. 

-Skarbie byłaś tam wczoraj. Dzisiaj masz rehabilitację. - odpowiedziała i podeszła do mnie. Podała mi leki, które musiałam zażyć. 

-Tęsknie za nimi. - oczy mi się zaszkliły. 

-Wiem skarbie, wiem. - usiadła obok mnie na łóżku i przytuliła. 

Przy pomocy mamy zjeżdżam powoli wózkiem ze schodów. Jest już po rehabilitacji. 

-Mamo proszę. Pojedźmy na cmentarz. - powiedziałam błagalnie. 

-No dobrze. - powiedziała i puściła wózek. Złapałam za kółka po obu stronach i ruszyłyśmy w stronę cmentarza. 

Dotarłyśmy do grobu moich przyjaciół. W dłoniach trzymam kwiaty. Jeden kładę na grobie Violi, drugi na grobie Francesci, trzeci na grobie Diego, czwarty na grobie Leona, a największy kwiat róży kładę na grobie Federico. Kilka łez spłynęło po mojej twarzy. 

-Skarbie proszę nie płacz. Wiem, że to jest dla ciebie bardzo trudne, ale musisz być spokojna. Teraz są w lepszym świecie. - podeszła do mnie rodzicielka. -I pamiętaj, oni nadal z tobą są. Są w twoim sercu i patrzą na ciebie z góry. - mama położyła mi dłoń na ramieniu.

________

I jest epilog ;c 

No i mamy Sad End :D
Mam nadzieję, że opowiadanie Wam się podobało :>

Kocham♥♥♥

Ola.