Capitulo 13

"Przyjacielu, jeśli będzie Ci dane żyć sto lat, to ja chciałbym żyć

sto lat minus jeden dzień, abym nie musiał żyć bez Ciebie"
~Kubuś Puchatek♥

*Ludmiła*

-Ściągnę ci opaskę z oczu, ale musisz je mieć zamknięte, okej? - zapytał. Pokiwałam twierdząco głową. -To zamknij oczka. - szepną, a mnie przeszedł przyjemny dreszczyk. Wykonałam jego polecenie i wystawiłam kciuk w górę, że już to zrobiłam. Ściągnął mi chustkę, następnie zasłonił ponownie mi oczy, tylko tym razem swoimi rękoma. Odwrócił mnie w drugą stronę. -Wszystkiego najlepszego księżniczko. - szepnął mi do ucha i odsłonił oczy. Ukazała mi się polana, na której było mnóstwo balonów, które wisiały na sznurkach, a te były poprzyczepiane na wysokich patykach. Stali tam kolejno: Fran, Diego, Laura, Felipe, Viola, Leon i nawet Lara przyjechała z Argentyny. Pierwsze co zrobiłam to rzuciłam się na szyję Federico.
-Dziękuję. - szepnęłam.
-Nie ma za co aniołku. - otulił mnie mocniej swoimi ramionami. Odsunęłam się od niego i uśmiechnęłam się. Odwróciłam się w stronę moich przyjaciół.
-Wam również dziękuję! - krzyknęłam i rzuciłam się każdemu na szyję. Nagle wszyscy zaczęli śpiewać "sto lat", a zza samochodu wyszedł Diego z czekoladowym tortem.

~*~

Impreza trwa w najlepsze. I jak się okazało Lara mieszka od miesiąca na Sycylii, a ja nic o tym nie wiedziałam. Prezenty dostałam super! Od Vils dostałam zegarek od Daniela Wellingtona, od Frani dostałam torebkę czarną torebkę Michela Korsa, od Diego dostałam śliczny medalion z wyrytym moim imieniem, od Leona dostałam śliczną czarną sukienkę, którą pewnie i tak wybierała Viola, od Lary dostałam perfumy Dior, Felipe upiekł mi tort, który był przepyszny, a od Fede jeszcze nic nie dostałam. A może impreza była moi prezentem? Nie wiem.
-Jak tam nasza jubilatka się czuje? - podszedł i przytulił mnie od tyłu. 

-Świetnie, tak w ogóle dziękuję za te urodziny, przez sprawę z Tomasem zapomniałam o nich. - uśmiechnęłam się. 

-Podobały ci się prezenty od innych? - zamruczał mi do ucha. 

-Bardzo. - odpowiedziałam, delektując się jego obecnością.
-Mój spodoba ci się jeszcze bardziej. - powiedział i zaczął całować mój kark i szyję.
-Myślałam, że impreza to był mój prezent od ciebie. - zagryzłam dolną wargę.
-To też jest mój prezent, ale to za mało dla tak cudownej dziewczyny. - zamruczał przygryzają płatek mojego ucha. Odwrócił mnie w swoją stronę i wpił się w moje usta. Z wielką przyjemnością oddawałam pocałunki.

*Diego*

-Diego słuchasz mnie? - usłyszałem głos Laury. Pokiwałem twierdząco głową. -Aha, czyli się zgadzasz, że Felipe i Fran pasują bardzo do siebie? - zapytała. 

-Oczywiście, że ta.. Co?! Nie! - krzyknąłem. 

-To słuchaj mnie jak do ciebie mówię! - krzyknęła i się zaśmiała.
-No co tam? - zapytałem odwracając wzrok od Francesci gadającej z Felipe.
-Powiedz jej co czujesz. Przez patrzenie nie będzie twoja. - powiedziała. 

-Ale jak mam do niej zagadać, jak z nią się nie da gadać? 

-Powiedz mi co do niej czujesz. I zrób to tak jakbym to ja była Francescą. - powiedziała. 

-Dobra, spróbuję.

*Francesca*

-Zaraz przyjdę, pójdę się tylko napić. - powiedziałam do Felipe i ruszyłam w stronę stolików. Przy jednym z nich siedzieli Diego z Laurą.
-[..] kocham patrzeć w twoje oczy. Są takie piękne. Twój uśmiech i ten cudowny śmiech, który jest melodią dla moich uszu. [...] Muszę ci powiedzieć, że odkąd cię poznałem coś do ciebie poczułem. Kocham cię. - powiedział w stronę Laury. A ja myślałam, że ja będę miała u niego szansę. Ale przecież oni znają się od dziecka, więc nic dziwnego. Z resztą Laura jest piękna. Wzięłam kubek i wróciłam do Hiszpana. 

-Stało się coś? - zapytał. No dalej Fran wymyśl coś. 

-Skończył się mój ulubiony sok. - powiedziałam. 

-Jakieś soki powinny być jeszcze w samochodzie. - odpowiedział. -Chodź pójdziemy sprawdzić. - złapał mnie delikatnie za rękę.

*Violetta*

-Lara, czemu przeprowadziłaś się z Argentyny? - zapytałam brunetki. 

-Bo we Włoszech mieszka mój chłopak. - odpowiedziała. 

-A jak się nazywa? 

-Leonardo. - odpowiedziała. 

-Jak ślicznie. - powiedziałam i zrobiłam śmieszną minę. 

-I nie tylko jego imię jest śliczne. - powiedziała i zaśmiała się króciutko. 

-O czym gadacie dziewki? - objął nas ramieniem. 

-Dziewki? Doprawdy? - zapytałam, razem z Larą powstrzymują śmiech. 

-No dobrze, dziewoje. Lepiej? - powiedział. 

-Leon głupku, wystarczą dziewczyny. - powiedziała brunetka. 

-Ej, ja nie jestem głupi. - oburzył się. 

-Powiedzmy kochanie. - powiedziałam i uszczypnęłam jego policzek, tak jak to robią niektóre babcie.

-Phi. Foch. - odwrócił się do nas plecami. Zaczęłyśmy się z niego śmiać. 

-Oj już kochanie. - przytuliłam się do niego. 

-Leonku nie fochaj się na nas. - powiedziała. 

-Nie mów do mnie Leonku! Wiesz dobrze, że nie lubiłem jak mówiłaś tak do mnie na obozie. - odpowiedział. 

-Wiem, dlatego tak do ciebie mówiłam. - zaśmiała się. 

-Bardzo śmieszne. - powiedział, ale i tak widziałam, że sam chciał się zaśmiać. 

-Kochanie. - powiedziałam. 

-No dobra, z resztą i tak nie mogę się długo złościć na mojego słodziaka. - powiedział po czym mnie pocałował. 

-Oooo, słodziaki z was! - pisnęła Lara. 

_________

Jest niedziela, jest rozdział :D
Mamy nadzieję, że wam się podoba :))

Kochamy♥♥♥

O&M