Capitulo 11 || Ważna notka pod rozdziałem!

"Pamiętaj że wszystko, co uczynisz w życiu, zostawi jakiś ślad.

Dlatego miej świadomość tego co robisz" ~Paulo Coelho

*Ludmiła*

Obudziłam się w ciepłym łóżku. Ale jak to? Przecież zostałam porwana. A może mi się to śniło? Odwróciłam się na drugi bok z zamiarem ponownego zaśnięcia, jednak kiedy zobaczyłam nieznanego faceta leżącego i śpiącego obok mnie to aż się wzdrygnęłam. Podniosłam lekko kołdrę i spojrzałam pod nią. Leżałam naga obok tego typa. Chyba zaraz się zrzygam. Podniosłam się cichutko i zaczęłam zbierać swoje rzeczy. Najgorsze jest to, że nic nie pamiętam. Chwyciłam jeansy i zaczęłam wciągać je na nogi. Później założyłam moją czerwoną koszulę i założyłam buty. Znalazłam torebkę, wyjęłam z niej telefon, odblokowałam. 13 nieodebranych połączeń od Federico, 5 od Vilu, 7 od Fran, 3 od Leona i 4 od Diego. Wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się do wyjścia z apartamentu. Postanowiłam zadzwonić do Federico. Jeden sygnał, drugi sygnał, trzeci sygnał i odebrał. 

-Ludmiła?! Nic ci nie jest? - zapytał przerażony. 

-Nie nic mi nie jest. - powiedziałam słabym głosem. 

-Matko, gdzie jesteś? - odetchnął z ulgą. 

-Nie wiem, w jakimś hotelu. Czekaj wyjdę i ci powiem. 

-Okej. 

-Pod hotelem Naples. 

-Boże, aż tam? - zapytał zszokowany. -Jak ty się tam znalazłaś? 

-Nie wiem. Później ci powiem, a teraz przyjdź po mnie. 

-Dobra już jadę. 

*Violetta*

Jakie szczęście, że Ludmiła się już znalazła. Teraz siedzi w łazience i się ogarnia. Jestem ciekawa gdzie była. 

-Ej miśka. O czym tak myślisz? - przytulił mnie od tyłu szatyn. 

-O Ludmile. Jestem ciekawa gdzie była i co się stało, że wróciła dopiero dzisiaj. - odpowiedziałam. 

-Spokojnie, sama nam powie. A najważniejsze jest to, że się znalazła. - pocałował mnie w policzek koło ucha. 

-Tak masz racje. - odpowiedziałam i odwróciłam się w jego stroną. -Kocham cię. - powiedziałam i otuliłam rękami jego kark. 

-Ja ciebie też. - powiedział i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. 

-Ej, no! Nie przy ludziach! - usłyszeliśmy głos Diego. Oderwaliśmy się od siebie. Spojrzałam na niego przymrużonymi oczami. 

-Diego zazdrościsz, bo nie masz z kim się całować? - zapytałam. 

-A żebyś wiedziała! - położył się na łóżku Ludmiły, tym samym budząc Włoszkę, która na nim drzemała. 

-Co się dzieje?! - zapytała podskakując. Zaśmialiśmy się w trójkę. -Z czego się śmiejecie? Diego czemu mnie obudziłeś? Śpiąca jestem. - ziewnęła. 

-Sorry. Nie chciałem. - odpowiedział. Ej! Oni mogliby być świetną parą! Ale jestem genialna. Nagle po pomieszczeniu rozszedł się dźwięk otwieranych drzwi. Z łazienki wyszła Ludmiła już ubrana i umalowana. Razem z Fran rzuciłyśmy się na nią i przytuliłyśmy. 

-Nawet nie wiesz, jak bardzo się o ciebie martwiłyśmy! - powiedziała ciemnowłosa. 

-Może powiesz nam co się stało? - zapytałam niepewnie. Ona tylko pokiwała głową. Usiadłyśmy na łóżku. 

-A więc.. - do pokoju wszedł Fede. Uśmiechnął się w stronę Ludmiły. 

-Mówisz im? - zapytał. Pokiwała twierdząco głową. Usiadł obok Leona. 

-A więc... - odpowiedziała nam całą historię. 

-Dziwne. - powiedział Diego. 

-Ale co? - zapytała blondyna.  

-No bo Cande powiedziała nam, że ty poszłaś, bo byłaś zmęczona. A ty nam mówisz, że ona za tobą jeszcze wołała, jak cie porywano. - powiedział. 

-Diego ma racje. - przytaknęła mu Włoszka. -Od zawsze wiedziałam, że ona jakaś taka dziwna. - teraz się zacznie. 

-Niby dlaczego? - zapytał zdziwiony Hiszpan. 

-No bo tak. Dziwna taka była. - odpowiedziała. 

-No to chyba się mylisz. A widziałaś może twarz tego kolesia, obok którego się obudziłaś? - zmienił temat. Sprytnie. 

-Nie, nawet nie chciałam patrzeć na niego. - odpowiedziała blondynka. 

-To może był Felipe. - powiedział. Teraz to dopiero się zacznie. 

-Phii, a to niby dlaczego on miałby to zrobić? On taki nie jest. - odpowiedziała wkurzona Włoszka. 

-Skąd wiesz jaki jest. Znasz go od wczoraj. - odpowiedział. 

-A ty niby Cande od kiedy znasz? Też od wczoraj! - krzyknęła i wyszła. Hiszpan również wyszedł. 

-Wow, co to było? - zapytał Leon, aby rozluźnić atmosferę. 

-To kochanie była zazdrość. - odpowiedziałam. Spojrzałam na Ludmiłę, która siedziała skulona z brzegu łóżka. -Leon chodź może wyjdziemy. - szepnęłam do bruneta. 

-Ej, my już pójdziemy. Jakby co to będziemy u Violi. - powiedział i złapał mnie za rękę. Uśmiechnęłam się do Ludmiły. Ona też chciała, ale zamiast tego wyszedł jej jakiś grymas. 

-Biedna. - powiedziałam kiedy wyszliśmy z pokoju. 

-Noo. Ale o co chodziło Diego i Fran? - zapytał.

-No bo to widać, że Fran jest zakochana w Diego, a Diego w niej. - odpowiedziałam. 

-Serio? - przewróciłam oczami. Jaki on czasami potrafi być głupiutki. 

-Serio. - odpowiedziałam i pocałowałam go w policzek. 

*Federico*

Usiadłem obok Ludmiły. Spojrzała na mnie zaszklonymi oczami. Taki widok łamał mi serce na pół. Tak mi było jej szkoda. Rozłożyłem ramiona, by po chwili znalazła się w nich blondynka. Już nie wytrzymała i zaczęła płakać. Przyciągnąłem ją bliżej siebie, zacząłem ją kołysać i gładzić po jej złotych lokach i plecach. 

-Cichutko, wszystko będzie dobrze. - szepnąłem. 

-Federico, ja chyba wiem kto mi to zrobił. - szepnęła ledwie słyszalnie. 

___________________

Jest rozdział. 

Przepraszam, że dopiero teraz, ale mojemu komputerowi popsuła się karta sieciowa i musiałam ją naprawić :))

Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba. 

A teraz coś ważniejszego. 

Tak sobie patrze i ilość komentarzy, i wyświetleń przy postach spadła :c

Staramy się to tłumaczyć szkołą, ale czasami jest nam naprawdę smutno ;c

Bo siedzimy przy tym komputerze po kilka godzin, a ile jest komentarzy? Dwa albo trzy ;(

I się tak czasami zastanawiamy po co my piszemy? Przecież i tak prawie nikt nas nie czyta. 

I jeszcze mama i moja wychowawczyni dowiedziały się, że się tnę ;') Super nie?

Mam nadzieję, że jednak nie będziemy musiały zawieszać bloga. 

Kochamy ♥♥♥ 

O&M